Kleurrijke chaos

Pakistan, het klinkt moeilijk allemaal, maar je loopt een reisbureau in Dubai binnen voor een vliegticket en een paar dagen later sta je in Lahore, zo makkelijk is het eigenlijk. Als je een visum hebt tenminste, want ik heb begrepen dat je dat tegenwoordig in Iran niet meer kunt krijgen als je overland reist. Gelukkig was de geldigheidsduur van dit visum zo lang dat ik het in Nederland nog had gehaald.

Dan sta je dus ineens in Lahore, wat echt een enorme stad blijkt te zijn. En dan is het wel even wennen in het begin. Het is echt bloedheet, heel druk, heel veel lawaai, de stroom (en dus ook de fan) valt zeker 5x per dag uit voor onbepaalde tijd, kortom: echt een compleet andere wereld weer dan in de landen hiervoor. Duidelijk op het Indiase subcontinent aangekomen. Waar men overigens veel slechter Engels spreekt dan ik had gedacht en dat is in het begin ook nog wel irritant en dus even wennen aan enige cultuurverschillen, omdat mensen bij elke vraag die je stelt geduldig blijven luisteren en dan 'yes' zeggen, terwijl ze volstrekt niet begrijpen wat je bedoelt. Geduld wordt hier dus soms weer op de proef gesteld. :)

Op straat heerst een bijzonder kleurrijke chaos van auto's, autoriksja's en bijbehorende blauwe walmen, ezelkarren of paardenkarren met mensen of de meest uiteenlopende handelswaar erop; overal lopen dan ook nog eens mensen tussendoor en iedereen toetert maar naar elkaar. En de stad is zo groot dat dit beeld dus gewoon niet verandert, zelfs al zit je een half uur in een autoriksja. Maar het heeft wel wat vond ik, die chaos. 's Avonds - nog steeds druk - met de maan die door de heiige, broeierige lucht scheen, gaf het de stad echter wel een zodanig intimiderend aanzien dat ik voor het eerst dacht dat ik toch maar niet al te ver bij het hotel vandaan ging wandelen hier.

Het hostel/guesthouse waar ik zat was overigens echt weer het backpackershostel in de stad. Het fungeerde duidelijk als het knooppunt van mensen die tussen Pakistan, India en Iran reisden. Het was overdag alleen zo heet, soms net onder, soms boven de 40 graden ('s nachts in de kamer nog steeds 36 graden) dat je je er echt toe moest zetten om uit het hostel weg te komen. Wel het bekende Lahore Fort en de grote Badshahi Moskee uit de Mughal-tijd gezien, maar verder eigenlijk met name met medereizigers door de mensen van het hostel meegenomen naar allerlei culturele activiteiten, zoals een Pakistaans muziekgezelschap dat in het hotel kwam spelen, qawwali-zingen (een soort islamitisch devotioneel zingen) en Sufi-dansen.

Dat laatste was met name wel heel bijzonder, met een grote groep Pakistani buiten bij een tempel (zo'n 500 man denk ik) en dan slechts een paar toeristen (onze groep) die daarbij zitten, dus echt een lokaal event. De joints gaan her en der van hand tot hand, de hasj-geur komt je tegemoet, en dan komt er een (hier heel bekend) duo dat op trommels urenlang ritmische muziek staat te maken, waardoor de Sufi-dansers in trance raken en staan te dansen en springen en met hun hoofd lopen te schudden dat je echt denkt dat kan niet goed zijn (Sufisme is kort gezegd een mystieke tak van islam). Heel apart dus. Dit alles om nader tot God te komen uiteraard.

Oja en ook nog de bijzondere sluitingsceremonie van de grens tussen Pakistan en India gezien (de grens is dichtbij Lahore). Al sinds Partition (1947) vindt hier dezelfde ceremonie plaats van het sluiten van de grens en het strijken van de vlaggen. Aan beide zijden van de grens tribunes met Indiers, resp. Pakistani erop en enkele toeristen. En dan wordt er aan beide zijden om het mooist gemarcheerd, het hardst gestampt en het hoogst met de benen gezwaaid haha, en dat duurt zo een half uurtje en aan beide kanten roepen de mensen op de tribunes allerlei nationalistische leuzen naar elkaar. Wat een schouwspel. Er zaten veel meer mensen aan de kant van India, dus ik vreesde dat 'we' volledig overstemd zouden worden, maar dat viel mee!

Toen door naar Rawalpindi. Islamabad en Rawalpindi is samen eigenlijk een dubbelstad, ligt vlak bij elkaar. Islamabad is alleen het administratief centrum met ambassades, overheidsinstellingen, etc. Rawalpindi is de oude stad, dus leuker, hoewel ook niks te doen. Hier was ik dan ook met name voor het regelen van een visum voor China. Dus 2x op en neer naar sector G-5 in Islamabad (ja zo'n stad is het), waar de Diplomatic Enclave was, en zowaar heel eenvoudig een 90-daags visum voor China gekregen!

Maar inmiddels was ik ziek geworden... iedereen had al last van z'n ingewanden gehad zo'n beetje, dus het zat er ook wel aan te komen. Lichte koorts, misselijk en rommelende buik, duidelijk diarree op komst, maar die maar niet kwam. Hele dag in bed gelegen en de dagen daarna wel naar de Chinese ambassade geweest dus, maar verder ook niks meer gedaan en veel in bed gelegen.

Toen ik me weer enigszins fit voelde, had ik het wel even gezien met de hete, drukke steden. Ik dacht eerst nog misschien langs Peshawar te gaan, maar ik ben meteen de beroemde weg tussen Pakistan en China, de Karakoram Highway, opgegaan richting het noorden, met als uiteindelijk doel China dus, maar eerst nog wat rondkijken in het noorden van Pakistan. Dat vormt qua natuur absoluut het mooiste deel van Pakistan, diverse bergketens komen hier bij elkaar en men zegt dat het een gebied is met de grootste hoogteverschillen ter wereld en de langste gletsjers buiten het poolgebied. En heel veel valleien....

En dat was dus ook wel even wennen hier, want tot nu toe bestond m'n reis zo'n beetje uit steden of bekende dorpen en reizen daartussen, waar dan altijd wel wat te zien was. Maar hier kom je dan ineens terecht in een gigantisch natuurgebied met zoveel valleien die je in kunt als je een beetje van de Karakoram Highway (KKH) afgaat en tja, wat moet je doen, wat kun je in je eentje (veilig) doen, je wilt zoveel doen, etc.

Uiteindelijk ben ik gewoon de KKH opgegaan richting Gilgit, het knooppunt van de Northern Areas waar weer veel toeristen zitten en dat in een aantal etappes, dus geen valleien in onderweg, maar alleen stoppen in de dorpjes langs de KKH. En dat was prima, heel goed vermaakt, geen toerist tegengekomen, dus dan zit je daar in je eentje in zo'n dorp met allemaal Pashtuns met Osama-baarden bijv. (ook wel Pathanen geheten, je kent ze wel van die stam in Afghanistan haha). Maar altijd hartelijk ontvangen, zelfs in Chilas nog bij mensen thuis uitgenodigd en zo, heel leuk. En men valt je niet lastig en probeert je niet op te lichten (zelfs niet in een grote stad als Lahore), wat het grote verschil van Pakistan met India schijnt te zijn als ik de mensen die uit India komen mag geloven.

En de KKH zelf is spectaculair: eerst nog een tijdje door laagland, maar dan al snel de heuvels in. Heuvels worden langzaam bergen en dan kom je op een gegeven moment bij de brede, snelstromende Indus aan en dan volgt de weg zo'n 250km de kloof die de Indus door de jaren heen heeft uitgesneden tussen de bergen, en dat is echt prachtig. Het landschap wordt ook steeds ruiger, eerst nog groen en rijstvelden, maar later alleen nog rots. En de weg is dus echt uitgehakt in de granieten rotswand, soms hoog boven de Indus en vlak erlangs.

En nu dus in Gilgit aangekomen en da's wel goed, want hier is weer een echt backpackers tourist guesthouse en kun je tenminste een beetje van mensen (en gidsen die hier werken) horen waar je heen kunt en hoe dat kan en zo. Er is hier geen toeristenindustrie zoals in Nepal, dus wel handig om te weten waar faciliteiten zijn; er zijn sowieso veeeel minder toeristen hier zegt men, sinds 9/11. Gilgit zelf is ook niet zo'n lekker stadje overigens. 50% Sunni's en 50% Shia's, dus dat heeft in de loop der jaren voor nogal wat sectarisch geweld gezorgd. Van afgelopen januari tot april was dat hier nog het geval en was het leger overal en was er een avondklok ingesteld. Nu is het al een tijd rustig, maar er zijn diverse checkposts op de weg en in de stad stikt het van de militairen met grote guns en jeeps met machinegeweren erop, zeker 's avonds. Heel veilig gevoel dus! Zal er in ieder geval niks gebeuren.

Hier ga ik eens even bekijken wat ik verder ga doen, trekking naar een berg, een vallei in, e.d.

Groeten!

Arnoud.