Terug uit de bergen
Door: Arnoud
Blijf op de hoogte en volg Arnoud
10 Juli 2005 | China, Kashgar
Ik ben er weer! De afgelopen weken redelijk in the middle of nowhere doorgebracht. Geen internet in ieder geval, maar vaak ook geen elektriciteit, grijs water uit de kraan met een soort fijne klei erdoorheen, zelfs nog gekampeerd (wie had dat gedacht) in de kou op grote hoogte... maar Noord-Pakistan is wel prachtig, wat een natuur! En wel even een goede afwisseling van alle stedelijke bezichtingen van de laatste tijd.
Gilgit, waar ik de vorige keer net was aangekomen, is het knooppunt voor routes door de Northern Areas in Pakistan, dus vanaf hier was het wel gemakkelijker je weg te vinden dan in het begin van de Karakoram Highway. In het bekende Madina guesthouse (inderdaad Intwin) zitten ook travel agencies die trekkings kunnen regelen waar je gidsen voor nodig hebt, etc.
Dus meteen maar goed aangepakt - ik ben hier nu toch - en samen met een Sloveens stel, twee gidsen, een drager en bijbehorende ezel (zo gaat dat hier) een 5-daagse trekking naar de zogeheten Rupal-zijde van Nanga Parbat gedaan. Van de 14 bergen hoger dan 8000m in de wereld staat Nanga Parbat met 8125m op de 9e plaats. De Rupal-zijde van deze 'Naked Mountain' is met name bekend om het feit dat het de hoogste bergwand ter wereld is. Vanaf basecamp (3550m) steekt de berg nog een keer steil ruim 4500m recht boven je uit en dat is echt immens! Sneeuw blijft er slechts moeilijk op liggen, vandaar de naam.
Feitelijk was het 3 dagen lopen. De eerste dag alleen rijden, eerst van Gilgit naar Astor en van daar met een landcruiser over een jeep track naar het gehucht Tarashing (2900m), waar we als enigen in een verlaten hotelletje zaten 's avonds met onze gaslamp (geen elektriciteit in het hele dorp). Vervolgens 3 dagen zo'n 5 tot 6 uur lopen per dag (tot zo'n 3700m) door diverse prachtige groene valleien geflankeerd door besneeuwde bergtoppen, met soms een piepklein dorpje ergens of anders alleen wat herders die hun vee in de hete zomer nu naar hogergelegen gebieden leiden. Met m'n conditie bleek het overigens prima gesteld te zijn; daar was ik nog wel benieuwd naar...
Gekampeerd dus op 'Herrligkoffer' basecamp, aan de voet van de 4500m hoge wand, zie foto's. Nog twee zogeheten 'non-technical glacier crossings' gedaan, d.w.z. er lag zoveel puin op de gletsjers dat je er gemakkelijk overheen kunt lopen zonder ijzers (wel het pad volgen natuurlijk), en ook nog even langs de Koreaanse expeditie geweest, die op dit moment deze zijde van de berg aan het beklimmen is. Zij zaten daar al 2 maanden op mooi weer te wachten. Mooi weer hadden wij nu in ieder geval wel; heel helder zicht op de bergen en het was overdag zelfs op deze hoogte echt goed heet. 's Avonds en 's nachts daalde de temperatuur echter wel heel snel tot rond het vriespunt, brrr, maar in mijn gehuurde dikke legerslaapzak kon mij niks gebeuren.
Naast een spectaculaire omgeving was het ook erg gezellig. Ik kon het uitstekend vinden met het Sloveense stel, en hoewel twee gidsen natuurlijk een overbodige luxe was (kwam omdat we eigenlijk twee samengevoegde groepen waren), bleek het feit dat de Pakistani ook met z'n 3-en waren en veel lol hadden met elkaar de sfeer nog eens extra goed te doen.
De rest van Noord-Pakistan ben ik daarom nog verder gereisd met de Slovenen. Eerst naar de Hunza-vallei, een prachtige vallei met ook weer hun eigen cultuur (om de 200km spreekt men hier ongeveer een andere taal). Ze zijn daar ook Ismailisch (weer een andere tak van het sjiisme), dus de vrouwen hoeven hun hoofd niet altijd te bedekken en zijn weer eens op straat te zien. De Hunza-vallei heeft zelfs z'n eigen keuken met heel andere gerechten dan in de rest van Pakistan, zoals de beroemde abrikozensoep, mmm.
Hier ook nog een 2-daagse trekking naar Ultar Meadow gedaan (weer gekampeerd!), en daarna door naar Passu, een heel klein plaatsje in het nu wel steeds ruiger wordende Karakoram gebergte. Hier hebben we nog een mooie tocht over 2 enge hangbruggen boven de Hunza-rivier gemaakt waar we later nog 'vast' kwamen te zitten op een steile bergwand met glijdende stenen en zand, omdat de trail ineens ophield... tja, dat kun je ook niet weten. Het Sloveense meisje durfde op een gegeven moment geen stap meer te verzetten; het benodigde 'naar beneden praten' deed me erg denken aan een vergelijkbaar akkefietje op een skihelling ooit ;) Uiteindelijk een andere weg terug gevonden gelukkig. En vanzelfsprekend alle voorzichtigheid betracht :)
Toen scheidden onze wegen zich. Het Sloveense stel ging terug Pakistan in en ik ging naar het noorden naar Sost, waar de grensformaliteiten zijn om via de 4700m hoge Khunjerab pas China in te gaan. Ook weer erg mooie nauwe kloven waar je eerst nog doorheen gaat in Pakistan, gevolgd door hoge weidse plateaus en rondere bergen in China, waar de Karakoram in het Pamir-gebergte overgaat, met grazende kamelen (de versie met 2 bulten hier) en jawel, yaks! De grens op 4700m is ook de plaats waar de tijd officieel 3 uur opschuift, want heel China draait bizar genoeg op Beijing-tijd, en waar een bord 'Keep Right' aangeeft dat je vanaf dat punt weer rechts moet gaan rijden.
De hele weg tot Kashgar was opgebroken, dus het was urenlang afzien over een hobbelige stenen- en zandweg in een brakke en vreselijk trillende bus. Er is in feite op dit deel van de KKH weinig meer te zien. De eerste stop na de grens is het grensstadje Tashkurgan en dat is gek genoeg meteen zo ontzettend Chinees. Duidelijk in China aangekomen. Veel te brede straten voor zo'n klein dorpje, Chinese gezichten, overal Chinese karakters en overal geuren van Chinees eten. Meteen de eerste avond dan ook genoten van een grote tafel heerlijk Chinees eten en eindelijk ook weer bier! Maar nog diezelfde nacht voor de tweede keer in twee weken ziek geworden, overgegeven en diarree, dus die pret was helaas van korte duur.
Maar dat ging snel weer over (toch maar even in de gaten houden, al een aantal mensen gehoord die giardia gehad hebben) en vervolgens via Lake Karakul, een mooi meer tussen twee Pamir-giganten, naar Kashgar gegaan, het formele eind van de KKH. In de serene omgeving van dit meer op 3700m heb ik trouwens nog 2 uur te paard een stuk eromheen gereden (ze geven je zo een paard mee, in je eentje... zonder vragen en zonder te zeggen hoe je moet rijden) en 's avonds in een yurt bij Kyrgizische nomaden gegeten en geslapen. Ook wel een ervaring!
Nu dus in Kashgar aangekomen en dat is ineens weer de bewoonde wereld, hoewel je dat toch niet zou denken van deze stad, vroeger weliswaar belangrijk knooppunt op de zijderoute, maar nu toch wel erg ver overal vandaan. Hier is echter weer de hele dag elektriciteit, internet, en zelfs een toeristencafeetje met echte espresso en zelfs appeltaart. Hoewel ik het normaal heerlijk vind allerlei lokale gerechten te eten, was dat toch wel even goed genieten! Overigens komen de lokale gerechten je hier ook vrij bekend voor, want de Uyghurs, de oorspronkelijke bevolking hier, eten met name laghman, die witte ronde deegslierten die Marco Polo mee naar Italie nam en spaghetti noemde...
De combinatie van het Chinese met de oorspronkelijke bevolking is eigenlijk het vreemde aan zowel Tashkurgan als Kashgar: het doet in eerste instantie als je er binnenrijdt zo Chinees aan, maar dat is het van oorsprong helemaal niet. Het is meer Centraal-Aziatisch / Turks. Pas in tweede instantie zie je dan de locals op de markt van Tashkurgan in hun speciale kleding, de Uyghurs in Kashgar die veel meer op Pakistani lijken (het is ook niet zo ver weg tenslotte) en de straten van de oude stad van Kashgar, die nog veel weg heeft van zo'n - inmiddels wel bekende - chaotische bazaar, maar die langzaam weggedrongen wordt door die typische brede boulevards en nieuwbouw, waar de Han-Chinezen leven en waar de Uyghurs niet bepaald blij mee zijn. Maar zeker sinds de spoorlijn hiernaartoe is uitgebreid, hebben de Chinezen natuurlijk een zeer effectief wapen om hun cultuur op te dringen: de aantallen. Ieder jaar shippen ze gewoon zo'n 100.000 Chinezen naar het westen, dus op een gegeven moment wordt het wel Chinees. Met Tibet gebeurt natuurlijk hetzelfde.
Maar goed, ik ben na Pakistan juist wel geinteresseerd in 'het Chinese' op het moment en nu 'ie er toch ligt, ga ik dan ook maar van die spoorlijn gebruik maken. Morgen vertrek ik naar Urumqi. Vandaag nog de beroemde zondagsmarkt van Kashgar meegemaakt, waar mensen en handelaren uit de verre omgeving voor naar Kashgar komen, maar ook hiervoor geldt dat die een paar jaar geleden helemaal door de Chinezen is geasfalteerd, overdekt en in nissen is gedrongen. Nog steeds mooi om te zien en heel druk, maar de bazaars van Lahore of sommige andere steden in het Midden-Oosten hebben nu eigenlijk meer sfeer. De animal market buiten de stad was nog wel mooi om te zien trouwens. Ik ben weer geheel op de hoogte van de huidige prijzen van koeien, schapen en ezels.
Ik weet nog niet precies hoe ik verder zal gaan (ik moet nog op zoek naar een LP van China), maar de route is in ieder geval echt China in dus, richting Beijing, met name per trein, want de afstanden zijn zo groot dat ik dat liever niet per bus doe. Trein *lijkt* me nog wel comfortabel, maar we zullen zien!
Groet!
Arnoud.
Gilgit, waar ik de vorige keer net was aangekomen, is het knooppunt voor routes door de Northern Areas in Pakistan, dus vanaf hier was het wel gemakkelijker je weg te vinden dan in het begin van de Karakoram Highway. In het bekende Madina guesthouse (inderdaad Intwin) zitten ook travel agencies die trekkings kunnen regelen waar je gidsen voor nodig hebt, etc.
Dus meteen maar goed aangepakt - ik ben hier nu toch - en samen met een Sloveens stel, twee gidsen, een drager en bijbehorende ezel (zo gaat dat hier) een 5-daagse trekking naar de zogeheten Rupal-zijde van Nanga Parbat gedaan. Van de 14 bergen hoger dan 8000m in de wereld staat Nanga Parbat met 8125m op de 9e plaats. De Rupal-zijde van deze 'Naked Mountain' is met name bekend om het feit dat het de hoogste bergwand ter wereld is. Vanaf basecamp (3550m) steekt de berg nog een keer steil ruim 4500m recht boven je uit en dat is echt immens! Sneeuw blijft er slechts moeilijk op liggen, vandaar de naam.
Feitelijk was het 3 dagen lopen. De eerste dag alleen rijden, eerst van Gilgit naar Astor en van daar met een landcruiser over een jeep track naar het gehucht Tarashing (2900m), waar we als enigen in een verlaten hotelletje zaten 's avonds met onze gaslamp (geen elektriciteit in het hele dorp). Vervolgens 3 dagen zo'n 5 tot 6 uur lopen per dag (tot zo'n 3700m) door diverse prachtige groene valleien geflankeerd door besneeuwde bergtoppen, met soms een piepklein dorpje ergens of anders alleen wat herders die hun vee in de hete zomer nu naar hogergelegen gebieden leiden. Met m'n conditie bleek het overigens prima gesteld te zijn; daar was ik nog wel benieuwd naar...
Gekampeerd dus op 'Herrligkoffer' basecamp, aan de voet van de 4500m hoge wand, zie foto's. Nog twee zogeheten 'non-technical glacier crossings' gedaan, d.w.z. er lag zoveel puin op de gletsjers dat je er gemakkelijk overheen kunt lopen zonder ijzers (wel het pad volgen natuurlijk), en ook nog even langs de Koreaanse expeditie geweest, die op dit moment deze zijde van de berg aan het beklimmen is. Zij zaten daar al 2 maanden op mooi weer te wachten. Mooi weer hadden wij nu in ieder geval wel; heel helder zicht op de bergen en het was overdag zelfs op deze hoogte echt goed heet. 's Avonds en 's nachts daalde de temperatuur echter wel heel snel tot rond het vriespunt, brrr, maar in mijn gehuurde dikke legerslaapzak kon mij niks gebeuren.
Naast een spectaculaire omgeving was het ook erg gezellig. Ik kon het uitstekend vinden met het Sloveense stel, en hoewel twee gidsen natuurlijk een overbodige luxe was (kwam omdat we eigenlijk twee samengevoegde groepen waren), bleek het feit dat de Pakistani ook met z'n 3-en waren en veel lol hadden met elkaar de sfeer nog eens extra goed te doen.
De rest van Noord-Pakistan ben ik daarom nog verder gereisd met de Slovenen. Eerst naar de Hunza-vallei, een prachtige vallei met ook weer hun eigen cultuur (om de 200km spreekt men hier ongeveer een andere taal). Ze zijn daar ook Ismailisch (weer een andere tak van het sjiisme), dus de vrouwen hoeven hun hoofd niet altijd te bedekken en zijn weer eens op straat te zien. De Hunza-vallei heeft zelfs z'n eigen keuken met heel andere gerechten dan in de rest van Pakistan, zoals de beroemde abrikozensoep, mmm.
Hier ook nog een 2-daagse trekking naar Ultar Meadow gedaan (weer gekampeerd!), en daarna door naar Passu, een heel klein plaatsje in het nu wel steeds ruiger wordende Karakoram gebergte. Hier hebben we nog een mooie tocht over 2 enge hangbruggen boven de Hunza-rivier gemaakt waar we later nog 'vast' kwamen te zitten op een steile bergwand met glijdende stenen en zand, omdat de trail ineens ophield... tja, dat kun je ook niet weten. Het Sloveense meisje durfde op een gegeven moment geen stap meer te verzetten; het benodigde 'naar beneden praten' deed me erg denken aan een vergelijkbaar akkefietje op een skihelling ooit ;) Uiteindelijk een andere weg terug gevonden gelukkig. En vanzelfsprekend alle voorzichtigheid betracht :)
Toen scheidden onze wegen zich. Het Sloveense stel ging terug Pakistan in en ik ging naar het noorden naar Sost, waar de grensformaliteiten zijn om via de 4700m hoge Khunjerab pas China in te gaan. Ook weer erg mooie nauwe kloven waar je eerst nog doorheen gaat in Pakistan, gevolgd door hoge weidse plateaus en rondere bergen in China, waar de Karakoram in het Pamir-gebergte overgaat, met grazende kamelen (de versie met 2 bulten hier) en jawel, yaks! De grens op 4700m is ook de plaats waar de tijd officieel 3 uur opschuift, want heel China draait bizar genoeg op Beijing-tijd, en waar een bord 'Keep Right' aangeeft dat je vanaf dat punt weer rechts moet gaan rijden.
De hele weg tot Kashgar was opgebroken, dus het was urenlang afzien over een hobbelige stenen- en zandweg in een brakke en vreselijk trillende bus. Er is in feite op dit deel van de KKH weinig meer te zien. De eerste stop na de grens is het grensstadje Tashkurgan en dat is gek genoeg meteen zo ontzettend Chinees. Duidelijk in China aangekomen. Veel te brede straten voor zo'n klein dorpje, Chinese gezichten, overal Chinese karakters en overal geuren van Chinees eten. Meteen de eerste avond dan ook genoten van een grote tafel heerlijk Chinees eten en eindelijk ook weer bier! Maar nog diezelfde nacht voor de tweede keer in twee weken ziek geworden, overgegeven en diarree, dus die pret was helaas van korte duur.
Maar dat ging snel weer over (toch maar even in de gaten houden, al een aantal mensen gehoord die giardia gehad hebben) en vervolgens via Lake Karakul, een mooi meer tussen twee Pamir-giganten, naar Kashgar gegaan, het formele eind van de KKH. In de serene omgeving van dit meer op 3700m heb ik trouwens nog 2 uur te paard een stuk eromheen gereden (ze geven je zo een paard mee, in je eentje... zonder vragen en zonder te zeggen hoe je moet rijden) en 's avonds in een yurt bij Kyrgizische nomaden gegeten en geslapen. Ook wel een ervaring!
Nu dus in Kashgar aangekomen en dat is ineens weer de bewoonde wereld, hoewel je dat toch niet zou denken van deze stad, vroeger weliswaar belangrijk knooppunt op de zijderoute, maar nu toch wel erg ver overal vandaan. Hier is echter weer de hele dag elektriciteit, internet, en zelfs een toeristencafeetje met echte espresso en zelfs appeltaart. Hoewel ik het normaal heerlijk vind allerlei lokale gerechten te eten, was dat toch wel even goed genieten! Overigens komen de lokale gerechten je hier ook vrij bekend voor, want de Uyghurs, de oorspronkelijke bevolking hier, eten met name laghman, die witte ronde deegslierten die Marco Polo mee naar Italie nam en spaghetti noemde...
De combinatie van het Chinese met de oorspronkelijke bevolking is eigenlijk het vreemde aan zowel Tashkurgan als Kashgar: het doet in eerste instantie als je er binnenrijdt zo Chinees aan, maar dat is het van oorsprong helemaal niet. Het is meer Centraal-Aziatisch / Turks. Pas in tweede instantie zie je dan de locals op de markt van Tashkurgan in hun speciale kleding, de Uyghurs in Kashgar die veel meer op Pakistani lijken (het is ook niet zo ver weg tenslotte) en de straten van de oude stad van Kashgar, die nog veel weg heeft van zo'n - inmiddels wel bekende - chaotische bazaar, maar die langzaam weggedrongen wordt door die typische brede boulevards en nieuwbouw, waar de Han-Chinezen leven en waar de Uyghurs niet bepaald blij mee zijn. Maar zeker sinds de spoorlijn hiernaartoe is uitgebreid, hebben de Chinezen natuurlijk een zeer effectief wapen om hun cultuur op te dringen: de aantallen. Ieder jaar shippen ze gewoon zo'n 100.000 Chinezen naar het westen, dus op een gegeven moment wordt het wel Chinees. Met Tibet gebeurt natuurlijk hetzelfde.
Maar goed, ik ben na Pakistan juist wel geinteresseerd in 'het Chinese' op het moment en nu 'ie er toch ligt, ga ik dan ook maar van die spoorlijn gebruik maken. Morgen vertrek ik naar Urumqi. Vandaag nog de beroemde zondagsmarkt van Kashgar meegemaakt, waar mensen en handelaren uit de verre omgeving voor naar Kashgar komen, maar ook hiervoor geldt dat die een paar jaar geleden helemaal door de Chinezen is geasfalteerd, overdekt en in nissen is gedrongen. Nog steeds mooi om te zien en heel druk, maar de bazaars van Lahore of sommige andere steden in het Midden-Oosten hebben nu eigenlijk meer sfeer. De animal market buiten de stad was nog wel mooi om te zien trouwens. Ik ben weer geheel op de hoogte van de huidige prijzen van koeien, schapen en ezels.
Ik weet nog niet precies hoe ik verder zal gaan (ik moet nog op zoek naar een LP van China), maar de route is in ieder geval echt China in dus, richting Beijing, met name per trein, want de afstanden zijn zo groot dat ik dat liever niet per bus doe. Trein *lijkt* me nog wel comfortabel, maar we zullen zien!
Groet!
Arnoud.
-
10 Juli 2005 - 19:38
Amanda:
Hee, daar is ie weer, terug uit de gebergten en het primitieve leven en weer in de bewoonde wereld!! Gaaaafe foto's, vooral de hangbrug en met de baard, haha, heb je je in de beschaafde wereld ondertussen al weer geschoren of bevalt het je wel zo? En de eerste yak gezien dus, denk je aan het verhaal van de yakmelk, haha! Veel liefs uit een zonnig (jaja) Nederland! -
11 Juli 2005 - 07:45
Erna:
Die hangbrug bezorgde me wel enige koude rillingen. Ziet er erg bouwvallig uit!!! En de steile bergwand met glijdende stenen en zand is ook niet erg goed voor het moederhart. Blij dat alles weer goed gegaan is.
Maar het ziet er allemaal wel erg indrukwekkend uit. Bij het zien van je foto's krijg ik iedere keer neiging om de koffers te pakken en ook op reis te gaan, zij het iets minder primitief. Leuk dat je ook nog hebt paardgereden. In rengalop langs de oever van het meer? Hoe is het met de giardia? Voel je je al beter? Liefs, Mama -
11 Juli 2005 - 08:21
Hesje:
Op naar Mount Kailash en de yakboterthee zou ik zeggen! En je weet het: alleen je lippen aan het kommetje zetten en vlak voor vertrek: neus dicht en in één keer adje trekken.
Je past prachtig in de bergen met die baard en ik geniet met je mee. -
11 Juli 2005 - 09:36
Salsero Sin Dinero:
Yo baard(buur)mans,
Mooi verhaal, heb ervan genoten. Vooral het bergavontuur en de trekking op grote hoogte hebben de alpinist in mij zeer aangesproken. De foto van jou op die hangbrug is een absolute topper, lijkt wel een scene uit Indiana Jones, Revenge of the Zwemmer... :-)
Enjoy!
Groet uit Utrecht, Jacques -
17 Juli 2005 - 08:35
Cordula:
Wat een prachtig hooggebergte zeg, geweldig. Je krijgt inderdaad zin om je spullen te pakken en zelf ook te gaan wandelen. Ik dacht dat de hangbruggen in Nepal eng waren, maar die van jou overtreft alles. Dat je er uberhaupt overheen durfde, ongelofelijk. Op mijn eigen brakke maag en buik destijds in Nepal viel een kopje Yak thee overigens verdomd goed...Lekker was het niet, maar ik voelde me daarna wel een stuk beter. China klinkt verder ook prachtig, ben erg benieuwd naar je volgende verhalen. -
21 Juli 2005 - 20:29
Nicoline:
Jeetje hetis en blijft een spannende reis die je maakt.
En die baard (ik had al een poosje niet gekeken op je site) maar staat je goed (wordt je natuurlijk wel iets ouder> wijzer door Maar dat ben je nu dus ook!) Verder hier gaat het hier nu zijn gangetje met de twee kids . Elin doet het goed lief makkelijk meisje en Lasse is er nog steeds erg trots op en is inmiddels ook twee geworden. We genieten hier ook van het huis en de tuin. Doe voorzichtig maar je weet hier dichterbij huis (londen) is het soms net zo gevaarlijk. Groetjes uit naarden. -
22 Juli 2005 - 07:34
Fam.roemers:
Dag Arnoud,
Komende week gaan wij met vacantie naar Frankrijk, ons tuinhuis bouwen, we houden je op de hoogte of het gelukt is. Aangezien we daar geen internet hebben wil ik je nu reeds feliciteren met je verjaardag op 3 augustus. Nog een goeie reis en behouden thuiskomst!! Wat een prachtige foto's , maar die hangbrug zou mij er één te ver zijn, ik geloof niet dat ik dat zou durven. In Afrika hebben we ook over zo'n brug gelopen, maar die was minder lang en veel beter onderhouden, dan nog griezelde ik bij het idee dat daar beneden allemaal beesten lagen te wachten op hapklare brokken. Helemaal als je op de helft bent, je hart klopt je in je keel, je spreekt jezelf ferm toe, niet bang zijn en doorgaan, en dan dat gewiebel en door de wind zwaaide die brug ook nog zo, doodeng, volgens je moeder ben je ook echt over die brug gegaan, stond je niet duizend angsten uit? En zwommen daar ook allemaal beesten die wel een hapje Arnoud lustten?
Nu dus China, een boeiend land, geniet er van, ik ben erg benieuwd naar je volgende reisbrief, we komen 21 augustus weer thuis, dan staat die er vast wel op. Gezondheid Arnoud, goeie reis, we zullen op je verjaardag in Frankrijk proosten!! -
02 Augustus 2005 - 09:11
Intwin:
Hee Arnoud,
Wij zijn ook weer terug in de bewoonde wereld. Echt ontzettend genoten van Ladakh! Gave, zware trek gedaan, maar het was het allemaal waard. Anyway, wij komen je weer enigszins achterna reizen, over een paar dagen vliegen we naar Tashkent! We zijn benieuwd wat je van China gaat vinden.
groeten,
Edwin en Inti
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
