Nepal

Hallo!

Lange tijd geleden sinds het vorige bericht! Ik heb de afgelopen twee weken dan ook weer eens zonder veel communicatiemogelijkheden doorgebracht, nl. lopend door het Annapurna-gebergte in Nepal. Voor die tijd moest ik eerst even een tijdje rustig bijkomen van alle avonturen in Tibet merkte ik wel, en zo is een maand in Nepal al snel gevuld. Veel te vertellen dus.

Het bijkomen kon gelukkig goed in Kathmandu. Dit was eigenlijk de eerste plaats op de route waar echt veel toeristen zijn, allemaal geconcentreerd in de wijk Thamel, waar de vele hotels, restaurants, bakkertjes, outdoor trekking stores, boekwinkels en andere op toeristen gerichte kleding- en snuisterijenwinkeltjes de nauwe straatjes geheel vullen. Het guesthouse waar ik zat had echter gelukkig ook een mooie binnentuin en patio, waar je heerlijk kon zitten en relaxen als je wilde, even weg van alle drukte, de vele mensen, het oneindige getoeter, de riksja's en (dat lijkt dan zo) de luchtvervuiling in de stad eromheen.

Ik wist eigenlijk niet bijzonder veel van Nepal moet ik zeggen, behalve dan dat vrijwel alle toeristen er voor de bergen en trekkings heengaan en natuurlijk van de koningscrisis en de maoisten op het moment, waardoor er hier toch wel minder toeristen zijn dan gewoonlijk. Het blijkt echter dat de Kathmandu-vallei nog een enorme cultuur herbergt van diverse oude steden, gebouwen en tempels van vergane koninkrijken. Bezienswaardigheden zelfs om zo een week mee te kunnen vullen. Zeker niet alleen maar bergen dus!

Ik kon me er alleen de eerste tijd niet toe zetten. Ik kon echt even geen tempel meer zien na Tibet en ook een 2- a 3-weekse trekking klonk op dat moment nog niet erg aanlokkelijk. Gelukkig kun je je in Kathmandu verder goed vermaken. Ik had bij de grens een Iers stel ontmoet en de bar waar we de eerste avond heen gingen bleek erg gezellig, vaak met live-muziek en verder veel leuke mensen uit verschillende landen. Een min of meer vaste groep was nadien iedere avond wel in die bar te vinden, soms nog doorgaand tot erg laat in de lokale clubs / disco's (dat was een tijd geleden!). Bovendien kwam ik later ook nog een aantal andere leuke mensen tegen die ik in Tibet had ontmoet, dus dat was ook nog erg gezellig.

Vervolgens ook langzaam de vele bezienswaardigheden gaan bekijken. In Kathmandu zelf, waar het Dashain-festival (het belangrijkste festival in Nepal) net gaande was en waar dan ook de nodige festiviteiten waren, hoewel het meeste ervan binnenshuis gevierd wordt. Wel zag je iedereen met tika's lopen (rode stippen of zelfs grote plakkaten op het voorhoofd), die men van 'de ouderen' in de familie had gekregen en werden er op de belangrijkste dag van het festival in een tempel op Durbar Square 108 buffels en geiten geofferd dan wel geslacht, zodat je die hele dag rode plassen bloed voor de diverse tempels kon zien liggen terwijl de Nepalezen die dag lang in de rij stonden om van de koning en/of van de Kumari Devi, de 'living goddess', in de persoon van een jong meisje, ook een tika en daarbij zegening te ontvangen.

Verder Patan en Bhaktapur bezocht, naast Kathmandu de twee andere voormalige hoofdsteden van koninkrijken in de vallei, die eveneens vol staan met tempels. Met name Bhaktapur vond ik wel erg mooi. Het heeft een autovrij centrum en de binnenstad is daardoor veel rustiger dan zowel Kathmandu als Patan. Heerlijk door de oude straten geslenterd, waar de mensen zich nog altijd wassen bij de lokale dorpskraan en waar ik nog werd uitgenodigd om binnenshuis bij een grote familie de lokale, zelfgebrouwen alcoholische drank te komen drinken.

Na twee weken zo in en om Kathmandu doorgebracht te hebben, ging ik weer eens denken welke trekking ik zou gaan doen, want daar is Nepal toch wel het land voor. Ik had oorspronkelijk het plan de Everest Base Camp / Gokyo trek te gaan doen, maar ik had Everest nu natuurlijk al van de Tibetaanse kant gezien, dus ik zat te denken dat ik dan misschien toch wat anders wilde zien. Dan is de Annapurna-trek wel de meest gevarieerde en dus logische keuze.

Dat werd het dan ook: het Annapurna-circuit wel te verstaan (je kunt ook naar basecamp, dat is een andere trek). Deze trek komt erop neer dat je in 2 a 3 weken om het Annapurna-gebergte heen gaat lopen (!) Dat is wel ongeveer net zo ver als het klinkt, want het is zo'n 300km lopen. Stel het je voor als een grote cirkel om een bergmassief heen, bestaande uit een aantal >7000m pieken en een >8000m-piek (Annapurna I), waar het onderaan de cirkel waar je begint nog maar 800m hoog is en waar je bovenaan de cirkel een pas oversteekt van 5416m: de Thorung-la. Van 800m naar 5400m en weer terug dus.

Zo begon ik, alleen, zonder gids en zonder porter. Ik had begrepen dat dat geen probleem moest zijn voor deze trek en ik had ook andere mensen gesproken die alleen waren gegaan en dat leek me dan ook het meest aangename. Hoewel er in principe iets voor te zeggen valt iemand in te huren om de economie van het land te stimuleren, leek het me ook voldoende dat ik hier ueberhaupt was in deze tijd van maoisten en dat ik van alle theehuizen en lodges op de route gebruik zou gaan maken. Ik had simpelweg geen zin om de hele tijd iemand voor me uit of achter me aan te hebben sjokken.

Dat kan prima, want het is geen moeilijk te volgen route en je komt genoeg mensen tegen. Het circuit volgt het voornaamste pad door een vallei via diverse kleine dorpjes. Al die dorpjes worden ook continu via ditzelfde pad bevoorraad door lokale porters en groepen ezels, die af en aan lopen met zware manden resp. bepakking en je zo nodig de weg kunnen wijzen. Bovendien zijn er heel veel andere trekkers, want dit is wel de populairste trek in Nepal en oktober is echt hoogseizoen. Na de moesson is er nu het beste weer en het beste zicht.

Je hebt er zelfs geen tent nodig, omdat er in elk dorpje guesthouses zijn. Dat was ook vaak echt leuk. Je kon ofwel in een iets groter dorpje gaan zitten waar ook andere toeristen zouden zitten (en die kom je dan ook regelmatig wel weer ergens anders op de route tegen) of je gaat juist in een heel klein gehucht zitten, waar je soms de enige gast bent en gewoon met de locals om het vuur in de keuken zit om warm te blijven en dal bhat met ze mee eet.

Het begon allemaal goed. Ik had nog een groot deel van m'n bagage in Pokhara achtergelaten, wel nog een slaapzak gehuurd, en zo liep ik met zo'n 13-14 kilo incl. water en dat was prima te doen. Eerst door het laagland met prachtige geelgroene rijstvelden en -terrassen op de heuvels, heel veel groen, subtropisch eigenlijk, waterbuffels overal, etc. Erg mooi. Ik liep snel (het tempo zal ik van m'n vader hebben :) )en ik kwam de eerste dag al een Israelier tegen (niet zo gek, want het merendeel van de trekkers hier leek uit Israel te komen), die samen met een paar anderen liep, maar vervolgens besloot met mij verder te lopen, omdat we wel hetzelfde snelle tempo hadden.

's Nachts ging het alleen regenen, heel hard regenen, en 's ochtends regende het nog steeds. Na een tijdje wachten besloten we toch maar verder te lopen. Ik had ook wel regenkleding bij me en de regen moest toch wel een keer ophouden....?! Het hield niet op, het heeft zeker 36 uur aan een stuk door keihard geregend en echt alles was nat, schoenen doorweekt, kleren in rugzak nat, slaapzak nat, want de beschermingshoes van de rugzak was hier ook niet tegen bestand, etc. Maar ja, op een gegeven moment maakt het je allemaal niet meer uit, dus we hebben gewoon 6 uur gelopen die dag.

De volgende dag was het nog steeds regenachtig, maar minder en ook soms droog, dus dat ging beter, maar de dag daarna regende het 's ochtends weer keihard. Toen had ik net de meeste spullen weer droog gekregen door ze de avond ervoor een hele tjid bij het vuur in de keuken van het guesthouse te houden en ik had geen zin alles weer nat te laten worden. De Israelische jongen ging wel verder, maar ik bleef nu maar gewoon wachten tot de regen zou ophouden. Gelukkig hield het deze keer wel op en werd het rond het middaguur prachtig weer, zonnig, blauwe lucht en vanaf dat moment is dat de hele trek zo gebleven, dus verder heb ik echt prachtig weer gehad!

Alleen... zoveel regen in de lager gelegen gebieden betekende natuurlijk sneeuw hogerop in de vallei. En niet zo'n beetje ook. Er was in 10 jaar niet zoveel sneeuw gevallen (in deze periode) en het was echt een uitzonderlijke situatie. Toen ik vervolgens (weer alleen) verder ging, sijpelden de diverse verhalen en geruchten dan ook langzaam de berg af: er zou een meter sneeuw in Manang liggen op 3500m, mensen zaten vast, ingesneeuwd in dorpjes tot er weer een pad gemaakt zou worden, de Thorung-la pas zou dicht zijn met meters sneeuw en zou misschien nog wel weken dicht blijven; er waren lawines geweest, er zouden zelfs doden zijn gevallen, etc. etc. Wat geruchten waren en wat waar was, was niet te zeggen. Je zag alleen zo nu en dan helikopters overvliegen, dat was niet echt een heel goed teken.

In elk geval kwam er de dagen daarna een steeds groter wordende stoet mensen op gang, de andere kant op, terug naar beneden lopend. Ik zat nog niet op de sneeuwlijn en er gingen nog altijd genoeg mensen met gidsen naar boven die veel optimistischer waren (de pas zou over een paar dagen zo weer open zijn met dit mooie weer nu en de warme zon). Dus ik dacht: ik zie wel hoe ver ik kom. Ik had ook eventueel wel tijd om een paar dagen te wachten ergens (de meeste mensen die teruggingen hadden zaten aan vluchtdata vast).

De sneeuw begon op 2900m (normaal pas rond 4500m of zelfs hoger in deze tijd). Inmiddels waren er al veel mensen door de sneeuw gegaan dus was er een duidelijk pad en de omgeving was echt schitterend. Je gaat in feite van het lagergelegen gebied door verschillende klimatologische zones: eerst de rijstterrassen, veel struiken en loofbomen en subtropisch gebied, hoger worden het meer dennenbossen en dan nog hoger wordt het uiteindelijk een bruin rots- en woestijnachtig gebied zoals veel van het Tibetaans plateau, dat nu echter geheel bedekt werd door een dikke laag sneeuw, wat echt erg mooi was! Zelfs de mensen en cultuur worden er langzamerhand anders: hindoeisme wordt boeddhisme hoger in de vallei, er komen weer prayer wheels en boeddhistische tempels, de mensen zien er anders uit, het lijkt zelfs steeds meer op Tibet! En dat alles terwijl je in feite de hele tijd door dezelfde vallei blijft lopen, wel heel bijzonder.

De hogergelegen route die ik nam van Upper Pisang naar Manang met fantastisch uitzicht over de hele vallei was echter wel pas 2 dagen open toen ik weg wilde nemen, dus dat was echt zwaar: soms door diepe sneeuw ploegen, 7 tot 8 uur over gedaan en echt moeie knieen de volgende dag. De volgende dag dan ook maar een stok geregeld, wat de weg door de sneeuw toch wel een stuk makkelijker maakte. Met houten stok zag ik er nu natuurlijk helemaal uit als een Taliban-figuur (dank voor het vele commentaar op de vorige foto ;) )

In Manang was gelukkig meer informatie. De Himalayan Rescue Association heeft hier een office en houdt een dagelijks praatje over hoogteziekte en vulde dat nu aan met wat men wist over de situatie. Er waren sinds 2 dagen weer mensen en groepen over de Thorung-la gegaan, dus dat zag er goed uit. Er waren inderdaad lawines geweest, maar dat was in zijvalleien. Een Franse expeditie met Nepalezen was daarbij omgekomen (de vele sneeuwval was hierdoor internationaal nieuws geweest) en toeristen in een andere zijvallei konden er niet meer uitkomen, maar die zijn door helicopters geevacueerd. Op het circuit zelf was alles goed.

In ieder geval in Manang (daar was internet) dus maar even snel een mail gestuurd naar m'n ouders dat alles op het circuit zelf en met mij ok was en de benodigde rustdag voor acclimatisatie in acht genomen. Daarna ben ik verder gegaan richting Yak Kharka en Thorung Phedi op 4550m, waar niet echt meer mensen wonen, maar waar nog wel guesthouses zijn, puur voor de trekkers. En het kwam weer goed op gang: in Thorung Phedi waren denk ik wel zo'n 200 mensen die de dag daarna de pas over wilden, een drukte van belang.

Omdat er vanaf 11 uur 's ochtends harde winden over de pas gaan waaien, begonnen sommigen al om 3 uur 's nachts te lopen, als het nog donker is! Ik begon rustiger, om 6 uur 's ochtends toen het net licht was en ik was om 9:30 op de top, dus ruim op tijd (alle vorige dagen ook al en nu nog steeds liep ik bij het klimmen zowat iedereen voorbij, ik weet echt niet waar ik de conditie vandaan haalde; ik kon maar door blijven gaan!).

De afdaling was lastiger. Ik ben duidelijk beter in stijgen dan dalen merkte ik de rest van de trek. Het was ruim 1500m afdalen naar het eerstvolgende dorp en het pad wat mensen gevolgd hadden door de sneeuw was vaak zo steil dat je er niet op kon lopen zonder uit te glijden, dus je moest wel aan de zijkant door de meer dan kniediepe sneeuw lopen, steil naar beneden. Heel erg vermoeiend!

Dan kom je in de andere vallei in het zogeheten Mustang-gebied en daar was gelukkig minder sneeuw. Hier waren nog een paar mooie echt Tibetaanse dorpjes die echt de moeite waard waren om even te bekijken en nog een belangrijk Hindoe-bedevaartsoord (Muktinath). Vervolgens daal je de rest van de dagen door de kloof en brede rivierbedding (met inderdaad harde winden!) van de Kali Gandaki-rivier af naar comfortabeler hoogte en spelen de landschapswisselingen zich eigenlijk weer in omgekeerde volgorde af. Zoals wel een beetje verwacht, vond ik het toen ook wel lang worden al dat lopen, dus ik heb het laatste deel vrij snel gedaan, in een paar dagen flink doorgelopen.

Het laatste stuk is eerst nog weer even een flinke berg op, ineens weer 1500m omhoog, naar Ghorepani, wat de laatste nacht op de route is. Ik zat hier buiten te wachten tot iemand die ik al een paar keer in de guesthouses gezien had naar boven zou komen en die ik beloofd had met een koud biertje op te wachten na de steile klim, toen ik ineens wat gastjes (Nepalees) uit een gebouwtje zag komen die langs me liepen, vriendelijk lachten en de gebruikelijke vragen stelden als waar ik vandaan kwam en of ik het hele circuit had gelopen e.d. 'from Holland, yes, did the whole circuit' antwoordde ik.

'Well' zeiden ze, nog altijd vriendelijk lachend, 'we're maoists and we're going to collect some taxes from the village now'. 'Oh, ok' antwoordde ik enigszins verbouwereerd. Was dit een grap?! Op veel plaatsen in Nepal, op de weg tussen Kathmandu en Pokhara en ook op diverse punten op de trek staan regelmatig police checkpoints, maar ik had gehoord dat dit laatste stuk van de trek inderdaad maoistengebied moest zijn. Deze gastjes leken alleen toch bepaald niet op gevaarlijke guerrilla's. Toch waren ze het. 's Avonds waren ze in het hotel waar ik zat en moesten we ook allemaal onze 'donatie' betalen. Alles ging heel vriendelijk, zonder enige druk en iedereen betaalde zonder morren 1200 rupees (zo'n 15 euro). Ik weet niet wat ze gedaan hadden als je minder makkelijk had meegewerkt, maar ik had vantevoren besloten dat er van die situaties zijn dat je je wijsneuzerigheid maar even moet laten varen en dat dat bij Amerikaanse douane-officials is en ook bij Nepalese maoisten wel een goed idee was, hoe onschuldig ze er ook uit zagen. Je kreeg - zoals ik al van velen had gehoord - netjes een bonnetje dat je betaald had, zodat je niet weer hoeft te betalen als je weer maoisten tegenkomt.

Toen de laatste dag vanaf Ghorepani een lange dag 2000m naar beneden gelopen naar een dorp waar ik weer voor het eerst sinds 16 dagen voertuigen op 4 wielen zag (!) en gelukkig vrij snel boven op het dak van een bus mee kon naar Pokhara, waar ik uitgeput van toch denk ik met name de laatste paar dagen in m'n hotel neerzeeg.

Hier ben ik dus nu even aan het herstellen van alle lichamelijke inspanning. Het was echt prachtig en ik heb ervan genoten, maar ik heb de bergen nu dan ook wel voor een tijdje gezien. Op naar de Indiase vlaktes!

Groeten!

Arnoud.